آموزش مداحی و اشعار مذهبی

سید هاشم وفایی

این چار مزار نور، جان شیعه است
منظومه خورشید نشان شیعه است
این بقعه ی توحید، بقیع دل ماست
گلدسته ی این حرم زبان شیعه است

*************************

سید هاشم وفایی

ای مدینه جلوگاه کبریا
ای تجلی گاه انوار خدا

ای مدینه ای تو مشکوی بهشت
عطر خاکت خوشتر از بوی بهشت

ای زمینت لاله زار اهلبیت
ای امین و راز دار اهلبیت

ای حریمت قبله گاه اهل دل
ای نسیمت با رگ جان متصل

ای به گِردَت  کعبۀ دل در طواف
خفته در تو اسوۀ شرم و عفاف

در تو خورشید نبوت خفته است
درتو ناموس ولایت خفته است

"نقش هستی نقشی از ایوان توست"
"آب و باد و خاک سرگردان توست"

ای گلستان گل و آلاله ها
ای نیستان تمام ناله ها

ای وصیتنامۀ درد علی
نخل هایت دست پرورد علی

ای مدینه جانِ جان ما توئی
آیه های صبر را معنا توئی

ناله های مرتضی در گوش توست
هستی او خفته درآغوش توست

لب گشا از محنت زهرا بگو
از غم و درد علی با ما بگو

فاش کن آن گوهر ناسفته را
راز های گفته و ناگفته را

گرکه عمری سخت پابند توام
چون «وفائی» آرزومند توام

*************************

غلامرضا سازگار

ای اهل دل را جنّة الاعلا مدینه
باز آمدم آغوش خود بگشا مدینه

آغوش بگشا کز رضا باشد سلامم
بر تربت گمگشتۀ زهرا مدینه

آغوش بگشا تا ز باب جبرئیلت
آیم حضور خواجۀ اسری مدینه

آغوش بگشا تا کنم با چشم گریان
گمگشتۀ سادات را پیدا مدینه

آغوش بگشا تا کنار قبر زهرا
گریم به یاد گریۀ مولا مدینه

آغوش بگشا تا پر پرواز گیرم
گردم به دور قُبّة الخضرا مدینه

آغوش بگشا تا کنم تشییع در شب
با شیر حق تابوت زهرا را مدینه

آغوش بگشا تا به دیوار بقیعت
صورت گذارم با تن تنها مدینه

آغوش بگشا تا بسوزم در بقیعت
چون شمع سوزان در دل شبها مدینه

آغوش بگشا تا کنار چار قبرت
از اشگ گردد دیده ام دریا مدینه

آغوش بگشا تا ستون توبه ات را
گیرم به بر با گریه و نجوا مدینه

آغوش بگشا تا به قبر حمزه گریم
بر غربت انسیّة الحورا مدینه

آغوش بگشا تا بگریم در دل شب
مثل علی در دامن صحرا مدینه

آغوش بگشا و بگو از خانۀ وحی
دود از چه رو شد بر فلک بالا مدینه

آغوش بگشا و بگو حامّی حیدر
افتاد پشت در چرا از پا مدینه

"میثم" سؤالی دارد از تو پاسخش ده
زهرا کجا و سیلی اعدا مدینه؟

*************************

غلامرضا سازگار

اشکم به رخ، خونم به دل، آهم به سینه است
ای زائرین، ای زائرین این جا مدینه است

شهری که خاکش آبرو بخشد به جنّت
شهر محمّد شهر قرآن، شهر عترت

در هر وجب صدها چراغ راه دارد
نقش از قدم های رسول الله دارد

ای جا محمّد عالمی را رهبری کرد
هم یار امّت بود و هم پیغمبری کرد

ای جا ستمکاران کافر عهد بستند
پیشانی و دندان پیغمبر شکستند

این جا شرار آه جبریل امین ریخت
خون از سر و روی محمّد بر زمین ریخت

این جا علی پروانه سان گرد پیمبر
گردید تا آمد نور زخمش به پیکر

این جا دل پیغمبر اسلام خون شد
این جا جگر از پهلوی حمزه برون شد

این جا محمّد داغها بر سینه اش ماند
زنگ غم و اندوه بر آئینه اش ماند

این جا قدم بر عرش اعلامی گذارید
چون پا به جای پای زهرا می گذارید

این جا مراد از قبّة الخضراء بگیرید
این جا سراغ از تربت زهرا بگیرید

این جاست کعبه نه، زکعبه بهتر این جاست
هم فاطمه هم تربت پیغمبر این جاست

آوای وحی آید زدیوار رفیعش
هم باب جبرائیل و هم باب البقیعش

در بین آن محراب و منبر جا بگیرید
بوسه زقبر مخفی زهرا بگیرید

گلزار وحی و روضۀ طاهاست این جا
آتش گرفته خانۀ زهراست این جا

پشت در این خانه نزدیک همین قبر
زهرا کتک خورد و علی بگریست چون ابر

خورشید در این کوچه ها گردید نیلی
بلبل سراپا سوخته گل خورد سیلی

این جا امیرالمؤمنین را دست بستند
تا با لگد پهلوی زهرا را شکستند

این جا کشیده بر فلک آتش زبانه
این جا گلی پرپر شده با تازیانه

این جا به زیر پای مردم کوثر افتاد
تنهای تنها فاطمه پشت در اوفتاد

پیوسته چشم شیعه اینجا خون فشان است
زیرا زیارتگاه قبری بی نشان است

قبری که هر قلبی بیاد او کباب است
قبری که تنها زائر او آفتاب است

قبری غریب و بی رواق و بی نشانه
بر خاک آن صورت نهد طفلی شبانه

قبری که مخفی در دل تنگ زمین است
خاکش گل از اشک امیرالمؤمنین است

قبری که ما گشتیم و پیدایش نکردیم
از دور هم حتی تماشایش نکردیم

این قبر، قبر دختر پیغمبر ماست
با آن که پیدا نیست چون جان در بر ماست

این قبر احمد، این بقیع و قبرهایش
گلهای پرپر گشته اما با صفایش

آن فاطمه بنت اسد آن ام عباس
این قبر ابراهیم، احمد را گل یاس

این مجتبی این قبر بی شمع و چراغش
این سید سجاد با آن درد و داغش

این باقر و این صادق آل محمّد
این قبر عباس آن عموی پیر احمد

این قبرها را یک به یک دیدیم اما
یابن الحسن، یابن الحسن، کو قبر زهرا

این جا محمّد رازها در پرده دارد
این جا امیرالمؤمنین گُم کرده دارد

این جا شرار، از سینۀ عالم برآید
جا دارد ار جان از تن میثم برآید

      نا جوانمردان از اینجا صحن را برداشتند
      کاش می گفتند گنبد را چرا برداشتند
      
      زائری آمد کنار قبر آقایش نشست
      با کتک او را ز قبرمجتبی برداشتند
      
      خاک اینجا برتر از خاک تمام عالم است
      خاک اینجا را همه بهر شفابرداشتند
      
      تا که خاک کربلا هم مادری باشد کمی...
      ازهمین ها را برای کربلا برداشتند
      
      خواستند آثار جرم شهر مخفی ترشود
      ازمیان نقشه اسم کوچه را برداشتند
      
      آنقدر با گریه مردی بر رخ خود لطمه زد
      تا که از قبر امام شیعه پا برداشتند
      
      یک مفاتیح الجنان آورده بودیم،ازچه رو
      دو نگهبان آمدند ازپیش ما برداشتند!
      
      خاک اینجا بوی سیلی مکرر می دهد
      بوی گریه های دختر بهرمادر می دهد
      
      آخرش این خاک ایوانش طلایی می شود
      گنبد و گلدسته های باصفایی می شود
      
      این حرم با چار گنبد می شود بیت الحسن
      هرکسی اینجا بیاید مجتبایی می شود
      
      پنجره فولاد اینجا چه قیامت می کند
      واقعاَ اینجاعجب دارالشفایی می شود
      
      نقشه این صحن را باید که از زهرا گرفت
      نقشه را مادر دهد وه چه بنایی می شود
      
      گنبد صادق ضریح باقر و صحن حسن
      پرچم سجاد،دارد دل هوایی می شود!
      
      حتم دارم ساخت و ساز حرم های بقیع
      ازهمان لحظه که آقا تو میایی می شود
      
      می رسد روزی که بادستان پرمهر شما
      از رواق و صحن اینجا رونمایی می شود
      
      آخرش من مطمئنم این گره وا می شود
      این حرم زیباترین تصویر دنیا می شود
      
      هرچه خواندم در بقیع ازسینه عقده وانشد
      هرچه گشتم قبر زهرا مادرم پیدا نشد
      
      راه ما را بسته بودند هرچه من می خواستم...
      تا روم درپیش قبر مادر سقا نشد
      
      سربه دیوارش نهادم روضه ها خواندم ولی
      هیچ یک از روضه هایم روضه زهرا نشد
      
      "کوچه ای تنگ ودلی سنگ وصدای ضرب دست"
      بعد از آن سیلی دگر چشمان زهرا وانشد
      
      ازهمان شب که علی تابوت رابرشانه برد
      زائر زهرا شدن جزنیمه شبهانشد
      
      بعد زهرا مرتضی ماند و غم زخم زبان
      هیچ کس جز درد پهلو همدم مولا نشد
      
      زینبش می گفت من دیدم میان شعله ها
      مادرم افتادپشت در و دیگر پانشد
      
      سالها رفت و غروبی خیمه ها آتش گرفت
      هیچ جایی مثل دشت کربلا غوغانشد
      
      هیچ جایی خواهری داغی به این سختی ندید
      هیچ جایی بر سر پیراهنی دعو انشد
      
      مهدی نظری
       
      *********************

      
      باید اینجا حرم درست کنند
      چار تا مثل هم درست کتتد
      
      با امام حسن سزاوار است
      چند باب الکرم درست کنند
      
      با طلا دور مرقد سجاد
      بیتی از محتشم درست کنند
      
      به تولای باقر و صادق
      صحن دارالقلم درست کنند
      
      نزد ام البنین نمادی از
      مشک و دست و علم درست کنند
      
      "دودمه" نه در این مکان باید
      شاعران "چاردم" درست کنند
      
      با کریمان "کریم خانی"ها
      قطعه ی "آمدم" درست کنند
      
      دورگنبد چهار گلدسته
      ولی از داغ خم درست کنند
      
      کاش هرچیز را نمی سازند
      کوچه را دست کم درست کنند
      
      کوچه را در ادامه ی طرح ِ
      از حرم تا حرم درست کنند
      
      مهدی رحیمی
       
      *********************

       
      از صفای ضریح دم نزنید
      حرفی از بیرق و علم نزنید
      
      گریه های بلند ممنوع است
      روضه كه هیچ سینه هم نزنید
      
      كربلا رفته ها كنار بقیع
      حرفی از صحن و از حرم نزنید
      
      زائری خسته ام نگهبانان...
      ...به خدا زود می روم نزنید
      
      زائری داد زد كه نا مردان
      تازیانه به مادرم نزنید
      
      غربت ما بدون خاتمه است
      مادر ما همیشه فاطمه است
      
      كاش درهای صحن وا بشود
      شوق در سینه ها به پا بشود
      
      كاش با دست حضرت مهدی
      این حرم نیز با صفا بشود
      
      كاش با نغمه حسین حسین
      این حرم مثل كربلا بشود
      
      در كنار مزار ام بنین
      طرحی ازعلقمه بنا بشود
      
      پس بسازیم پنجره فولاد
      هر قدر عقده هست وا بشود
      
      چارتا گنبد طلایی رنگ
      چارتا مشهد الرضا بشود
      
      این بقیعی كه این چنین خاكی است
      رشك پروانه های افلاكی است
      
      در هوایش ستاره می سوزد
      سینه با هر نظاره می سوزد
      
      هشت شوال آسمان لرزید
      دید صحن و مناره می سوزد
      
      بارگاه بقیع ویران شد
      دل بی راه و چاره می سوزد
      
      این حرم مثل چادر زهراست
      كه در اینجا دوباره می سوزد
      
      این حرم مثل خیمه ی زینب
      كه در اوج شراره می سوزد
      
      سالها بعد قدری آن سو تر
      چند قرآن پاره می سوزد
      
      مجید تال
       
     *********************
       
      دلم امشب به مجلس روضه
      خسته و بی قرار می آید
      یك كبوتر شده و از سمتِ
      حرمی پر غبار می آید
      **
      گرد غربت نشسته بر روی
      پر و بال كبوترانهٔ دل
      می چكد لاله لاله اشكِ درد
      امشب از خلوت شبانهٔ دل
      **
      با من ای دل بگو كجا رفتی
      كه پر از ماتم و شراره شدی
      تو چه دیدی در آن دیار غریب
      كه شكستی و پاره پاره شدی
      **
      گفت رفتم به سرزمینی كه
      عطر اندوه و بغض و ماتم داشت
      خاك آنجا همیشه دلگیر و
      آسمانش همیشه شبنم داشت
      **
      به خدا رنگ خاك می گیرد
      پر و بال كبوتران بقیع
      روز ها هم همیشه در آن جا
      آفتاب است سایه بان بقیع
      **
      نه حرم، نه رواق، نه گنبد
      نه ضریح و نه صحن و گلدسته
      هست آنجا مزار خاكیّ
      چار مرد غریب و دل خسته  
      **
      در نواحی نوحه و ناله
      شعلهٔ بی كرانه ای دارد
      نه فقط قبر چار مرد غریب
      بانوی بی نشانه ای دارد
      **
      این زمین دل شكسته از آهِ
      غربت و ناله های مادر بود
      هم دم اشك های مادرمان
      یك بغل لاله های پرپر بود
       **
      و در این باغ آتش سرخی
      در دل سبز یاسمن گل كرد
      شعلهٔ زهرِ كینه ها بین
      جگر پارهٔ حسن گل كرد
      **
      چند روزی گذشت و خاك بقیع
      عطر غم ناك اشك و ناله گرفت
      و به دست همان كمان داران
      بدن یاس رنگ لاله گرفت
      **
      این زمین یك زمین ساده كه نیست
      این زمین خاك غربت آباد است
      این زمین دلشكسته داغِ
      گریه های  امام سجاد است
      **
      این زمین از تبار اشك و آه
      به خدا هر سپیده زائر داشت
      آسمانی پر از ستاره از
      روضه های امام باقر داشت
      **
      خاك های غریب این صحرا
      روزگاری تب شقایق داشت
      تا سحر در كبود چشمانش
      اشك سرخ امام صادق داشت
      **
      این زمین یك زمین ساده كه نیست
      باغی از داغ لاله و یاس است
      در تبِ ناله های محزونِ
      مادر بی قرار عباس است
      **
      در حوالی این دیار غریب
      از غم یار آشنا می خواند
      در مدینه كنار خاكِ بقیع
      روضهٔ سرخ كربلا می خواند
      
      یوسف رحیمی

       
      *********************

      
      گرد و غبار غم زده خیمه به سینه ام
      من زائر قبور خراب مدینه ام
      
      آنجا که گریه ها همه خاموش و بی صداست
      هرکس بمیرد از غم آن سرزمین رواست
      
      آنجا که بغض سینه گلو گیر می شود
      حتی جوان ز غربت آن پیر می شود
      
      خاکش همیشه سرخ و هوایش غباری است
      از گریه های فاطمه آیینه کاری است
      
      اهل مدینه باب عداوت گشوده اند
      بر اهل بیت ظلم فراوان نموده اند
      
      هرکس دم از علی زده تخریب میشود
      صدیقه مطهره تکذیب می شود
      
      دنبال بی کس اند  که تنها ترش کنند
      صیاد بلبل اند که خونین پرش کنند
      
      ازنسل هیزمند و به آتش علاقه مند
      تفریحشان تمسخر هر ناله بلند
      
      در خواب هم نشان حیارا ندیده اند
      نیروی خویش را به رخ زن کشیده اند
      
      بغض علی زبانه کشد از وجودشان
      رنگ ریا گرفته همه تاروپودشان
      
      روزی که راه حضرت صدیقه بسته شد
      باضربه ای حریم ولایت شکسته شد
      
      ظلمی اگر که هست از آن لحظه حاکی است
      تصویر چادریست که در کوچه خاکی است
      
      امواج یک صدا دلم آزار میدهد
      گویا صدای صورت و دیوار میدهد
      
      گویا به گوش میرسد ازقصه فدک
      آوای نیمه جان و ضعیف «علی کمک»
      
      تصویر هرچه درد از آن صحنه شد بدیع
      یک گوشه ای زغربت آن لحظه شد بقی
      
      اوراق خاطرات غیورانه نیلی است
      هرچه که هست صحنه یک ضرب سیلی است
      
      بی درد مردمان زمان جان مرتضی
      مارا رها کنید بمیریم زین عزا
      
      روزی رسد زسینه غم آزاد می کنیم
      همراه منتقم حرم آباد می کنیم
      
      گلدسته میزنیم چونان صحن کربلا
      گنبدبنا کنیم چونان مشهد الرضا
      
      ماداغ دار سیلی ناحق مادریم
      چشم انتظار منتقم آل حیدریم
      
      قاسم نعمتی
       
     *********************

      
      عالمی باز پر از ظلم و ضلالت شده است
      قصه ی خانه خرابی تو عادت شده است
      
      از همین خاک غریبی که شده سهم شما
      بغض شیعه ست که مملوی شکایت شده است
      
      زائرت سوخت از این غربت و این سوختنش
      می توان گفت که با سوز تو قسمت شده است
      
      لحظه ی روضه ی مادر شده قلبم لرزید
      روضه اینبار فقط ذکر حکایت شده است:
      
      دست در دست حسن بود در آنجا مادر
      ناگهان دید که یک کوچه ای خلوت شده است
      
      ناگهان دید که دست حسنش می لرزد
      بعد از این میخ در و سینه روایت شده است
      
      پشت در بود که فریاد زدش "یا حیدر"
      محسنت پر،بیا وقت وصیت شده است
      ***
      گنبدی نیست در آنجا و نه حتی یک شمع...
      این بقیع است که آیینه ی غربت شده است
      
      یحیی نژاد سلامتی
       
     *********************

       
      تخریب کرده اند حرم و بارگاهتان
      آنها که زنده اند به لطف نگاهتان
      
      بر روی مهربانیتان چشم بسته اند
      با خود نگفته اند چه بوده گناهتان
      
      از نسل هیزم آورشان که عجیب نیست
      آتش زنند دوباره دل پر زآهتان
      
      روز سقیفه بود اگر بی حرم شدید
      یا بین کوچه بود که بستند راهتان
      
      اول زدند مادر و بعدش حسینتان
      افتاد بین تیغ و نیزه و شد قتلگاهتان
      
      وقتی رسید یوسف کنعان فاطمه
      با او بنا کنیم حرم دلبخواهتان
      
      فعلا نشسته است و زغم آه می کشد
      کنج بقیع در شب تار و سیاهتان
      
      یاسر مسافر
       
      *********************      

      
      حسن شدی که غریبی همیشه ناب بماند
      رد دو دست ابالفضل روی آب بماند
      
      حسن شدی که سوال غریب کیست درعالم
      میان کوچه وگودال بی جواب بماند
      
      حسین نیز غریب است اگرشبیه برادر
      ولی بناست بقیع حسن خراب بماند
      
      کمی زغصه ی تو رخنه کرده است به بیرون
      تفاوت زن چون "جعده" و "رباب" بماند
      
      به احترام حسین سه روز مانده به گودال
      بناست زائر تو زیر آفتاب بماند
      
      مهدی رحیمی
       
     *********************

      
      دیشب برای دفتر من همّ و غم شدی
      بی حرف پیشِ مطلعِ حرفِ قلم شدی
      
      باور نکرد نیست سرانجام در زمین
      مهمانِ رسمی شب شعر خودم شدی
      
      تو از زمان آدم و حوا، وَ قبل از آن
      بر روی دست های مشیّت علم شدی
      
      بی مرحمت که روز شما شب نمی شود
      اصلاً تو  آفریده برای کرم شدی
      
      هشتاد سال  و خرده ای انگار می شود
      از جمع  اهل بیتِ حرم دار کم شدی
      
      با اتفاق هشتم شوّال آن زمان
      تنها گریزِ روضهٔ من در حرم شدی
      
      ماندم چرا زمین و زمان زیر و رو نشد
      آن موقعی که  وارد بازی سم شدی
      
      آن بار هفتمی که لبت رنگ سبز شد
      آن بار  هفتمی چه قَدَر پر ورم شدی
      
      وقتی که شعله چادر مادر گرفته بود
      زخمیِ دست هیزم و چوبِ ستم شدی
      
      حالا بماند این که  چه شد بین کوچه ها
      حالا بماند این که برای چه خم شدی
      
      «عارف» نگو  دگر، نکند فکر می کنی!
      مثل مؤید و شفق و محتشم شدی
      
      علی زمانیان
 
       
      *********************

      
      دلم گدای حسن مجتبی ست
      که آشنای حسن مجتبی ست
      
      گدایی از بارگه این کریم
      امر خدای حسن مجتبی ست
      
      مقیم بیت فاطمه شد کسی
      که خاک پای حسن مجتبی ست
      
      گرمی آرامش بیت علی
      ناز صدای حسن مجتبی ست
      
      سگ به سر سفره ی او رزق داشت
      این ز وفای حسن مجتبی ست
      
      هرکه شده سینه زن کربلا
      حسن دعای حسن مجتبی ست
      
      جایزه ی گریه برای حسین
      گریه برای حسن مجتبی ست
      
      زفاطمیه گفتن و فاطمه
      رسم عزای حسن مجتبی ست
      
      کوچه ی تنگ ماجرای فدک
      کرب و بلای حسن مجتبی ست
      
      جواد حیدری

هجران تلخ

دستم چرا به گوشه ی دامان نمی رسد؟!

پایم چرا به خیمه ی جانان نمی رسد؟!

در طول عمر، درد زیادی چشیده ام

دردی به تلخی غم هجران نمی رسد

ناز طبیب، درد دلم را زیاد کرد

این گونه شد که نسخه ی درمان نمی رسد

هر صبح جمعه ندبه کنان ناله می زنم

آتش به گرد این دل سوزان نمی رسد

پایان هفته تازه شروع غم من است

این زلف پیچ خورده به سامان نمی رسد

شیطان هوی هوس دل آلوده آه آه

آیا کسی به داد جوانان نمی رسد؟!

با این همه معاصی و غفلت عجیب نیست

یوسف اگر به وادی کنعان نمی رسد

در قعر چاه نفس بد اندیش گم شدم

پیغام من به سوی تو آسان نمی رسد

گرد و غبار آینه هم بی دلیل نیست

طوفان نفس بی تو به پایان نمی رسد

تخریب گنبد و حرم و نبش قبرها

کار قبیحی است،به اذهان نمی رسد

هر آن کسی که حرمت اجداد تو شکست

در حیرتم چرا به لبش جان نمی رسد؟!

ای منقم بیا و بگیر انتقام را

یعنی درآر تیغ میان نیام را

محمد فردوسی

دلم امشب به مجلس روضه

خسته و بی قرار می آید

یك كبوتر شده و از سمتِ

حرمی پر غبار می آید

**

گرد غربت نشسته بر روی

پر و بال كبوترانهٔ دل

می چكد لاله لاله اشكِ درد

امشب از خلوت شبانهٔ دل

**

با من ای دل بگو كجا رفتی

كه پر از ماتم و شراره شدی

تو چه دیدی در آن دیار غریب

كه شكستی و پاره پاره شدی

**

گفت رفتم به سرزمینی كه

عطر اندوه و بغض و ماتم داشت

خاك آنجا همیشه دلگیر و

آسمانش همیشه شبنم داشت

**

به خدا رنگ خاك می گیرد

پر و بال كبوتران بقیع

روز ها هم همیشه در آن جا

آفتاب است سایه بان بقیع

**

نه حرم، نه رواق، نه گنبد

نه ضریح و نه صحن و گلدسته

هست آنجا مزار خاكیّ

چار مرد غریب و دل خسته  

**

در نواحی نوحه و ناله

شعلهٔ بی كرانه ای دارد

نه فقط قبر چار مرد غریب

بانوی بی نشانه ای دارد

**

این زمین دل شكسته از آهِ

غربت و ناله های مادر بود

هم دم اشك های مادرمان

یك بغل لاله های پرپر بود

 **

و در این باغ آتش سرخی

در دل سبز یاسمن گل كرد

شعلهٔ زهرِ كینه ها بین

جگر پارهٔ حسن گل كرد

**

چند روزی گذشت و خاك بقیع

عطر غم ناك اشك و ناله گرفت

و به دست همان كمان داران

بدن یاس رنگ لاله گرفت

**

این زمین یك زمین ساده كه نیست

این زمین خاك غربت آباد است

این زمین دلشكسته داغِ

گریه های  امام سجاد است

**

این زمین از تبار اشك و آه

به خدا هر سپیده زائر داشت

آسمانی پر از ستاره از

روضه های امام باقر داشت

**

خاك های غریب این صحرا

روزگاری تب شقایق داشت

تا سحر در كبود چشمانش

اشك سرخ امام صادق داشت

**

این زمین یك زمین ساده كه نیست

باغی از داغ لاله و یاس است

در تبِ ناله های محزونِ

مادر بی قرار عباس است

**

در حوالی این دیار غریب

از غم یار آشنا می خواند

در مدینه كنار خاكِ بقیع

روضهٔ سرخ كربلا می خواند

یوسف رحیمی

**

از صفای ضریح دم نزنید

حرفی از بیرق و علم نزنید

گریه های بلند ممنوع است

روضه كه هیچ سینه هم نزنید

كربلا رفته ها كنار بقیع

حرفی از صحن و از حرم نزنید

زائری خسته ام نگهبانان...

...به خدا زود می روم نزنید

زائری داد زد كه نا مردان

تازیانه به مادرم نزنید

غربت ما بدون خاتمه است

مادر ما همیشه فاطمه است

كاش درهای صحن وا بشود

شوق در سینه ها به پا بشود

كاش با دست حضرت مهدی

این حرم نیز با صفا بشود

كاش با نغمه حسین حسین

این حرم مثل كربلا بشود

در كنار مزار ام بنین

طرحی ازعلقمه بنا بشود

پس بسازیم پنجره فولاد

هر قدر عقده هست وا بشود

چارتا گنبد طلایی رنگ

چارتا مشهد الرضا بشود

این بقیعی كه این چنین خاكی است

رشك پروانه های افلاكی است

در هوایش ستاره می سوزد

سینه با هر نظاره می سوزد

هشت شوال آسمان لرزید

دید صحن و مناره می سوزد

بارگاه بقیع ویران شد

دل بی راه و چاره می سوزد

این حرم مثل چادر زهراست

كه در اینجا دوباره می سوزد

این حرم مثل خیمه ی زینب

كه در اوج شراره می سوزد

سالها بعد قدری آن سو تر

چند قرآن پاره می سوزد

مجید تال

گرد و غبار غم زده خیمه به سینه ام

من زائر قبور خراب مدینه ام

آنجا که گریه ها همه خاموش و بی صداست

هرکس بمیرد از غم آن سرزمین رواست

آنجا که بغض سینه گلو گیر می شود

حتی جوان ز غربت آن پیر می شود

خاکش همیشه سرخ و هوایش غباری است

از گریه های فاطمه آیینه کاری است

اهل مدینه باب عداوت گشوده اند

بر اهل بیت ظلم فراوان نموده اند

هرکس دم از علی زده تخریب میشود

صدیقه مطهره تکذیب می شود

دنبال بی کس اند  که تنها ترش کنند

صیاد بلبل اند که خونین پرش کنند

ازنسل هیزمند و به آتش علاقه مند

تفریحشان تمسخر هر ناله بلند

در خواب هم نشان حیارا ندیده اند

نیروی خویش را به رخ زن کشیده اند

بغض علی زبانه کشد از وجودشان

رنگ ریا گرفته همه تاروپودشان

روزی که راه حضرت صدیقه بسته شد

باضربه ای حریم ولایت شکسته شد

ظلمی اگر که هست از آن لحظه حاکی است

تصویر چادریست که در کوچه خاکی است

امواج یک صدا دلم آزار میدهد

گویا صدای صورت و دیوار میدهد

گویا به گوش میرسد ازقصه فدک

آوای نیمه جان و ضعیف «علی کمک»

تصویر هرچه درد از آن صحنه شد بدیع

یک گوشه ای زغربت آن لحظه شد بقی

اوراق خاطرات غیورانه نیلی است

هرچه که هست صحنه یک ضرب سیلی است

بی درد مردمان زمان جان مرتضی

مارا رها کنید بمیریم زین عزا

روزی رسد زسینه غم آزاد می کنیم

همراه منتقم حرم آباد می کنیم

گلدسته میزنیم چونان صحن کربلا

گنبدبنا کنیم چونان مشهد الرضا

ماداغ دار سیلی ناحق مادریم

چشم انتظار منتقم آل حیدریم

قاسم نعمتی

**

عالمی باز پر از ظلم و ضلالت شده است

قصه ی خانه خرابی تو عادت شده است

از همین خاک غریبی که شده سهم شما

بغض شیعه ست که مملوی شکایت شده است

زائرت سوخت از این غربت و این سوختنش

می توان گفت که با سوز تو قسمت شده است

لحظه ی روضه ی مادر شده قلبم لرزید

روضه اینبار فقط ذکر حکایت شده است:

دست در دست حسن بود در آنجا مادر

ناگهان دید که یک کوچه ای خلوت شده است

ناگهان دید که دست حسنش می لرزد

بعد از این میخ در و سینه روایت شده است

پشت در بود که فریاد زدش "یا حیدر"

محسنت پر،بیا وقت وصیت شده است

***

گنبدی نیست در آنجا و نه حتی یک شمع...

این بقیع است که آیینه ی غربت شده است

یحیی نژاد سلامتی

*******************

آنها که زنده اند به لطف نگاهتان

بر روی مهربانیتان چشم بسته اند

با خود نگفته اند چه بوده گناهتان

از نسل هیزم آورشان که عجیب نیست

آتش زنند دوباره دل پر زآهتان

روز سقیفه بود اگر بی حرم شدید

یا بین کوچه بود که بستند راهتان

اول زدند مادر و بعدش حسینتان

افتاد بین تیغ و نیزه و شد قتلگاهتان

وقتی رسید یوسف کنعان فاطمه

با او بنا کنیم حرم دلبخواهتان

فعلا نشسته است و زغم آه می کشد

کنج بقیع در شب تار و سیاهتان

یاسر مسافر

*******************

 حسن شدی که غریبی همیشه ناب بماند

رد دو دست ابالفضل روی آب بماند

حسن شدی که سوال غریب کیست درعالم

میان کوچه وگودال بی جواب بماند

حسین نیز غریب است اگرشبیه برادر

ولی بناست بقیع حسن خراب بماند

کمی زغصه ی تو رخنه کرده است به بیرون

تفاوت زن چون "جعده" و "رباب" بماند

به احترام حسین سه روز مانده به گودال

بناست زائر تو زیر آفتاب بماند

مهدی رحیمی

*******************

دیشب برای دفتر من همّ و غم شدی

بی حرف پیشِ مطلعِ حرفِ قلم شدی

باور نکرد نیست سرانجام در زمین

مهمانِ رسمی شب شعر خودم شدی

تو از زمان آدم و حوا، وَ قبل از آن

بر روی دست های مشیّت علم شدی

بی مرحمت که روز شما شب نمی شود

اصلاً تو  آفریده برای کرم شدی

هشتاد سال  و خرده ای انگار می شود

از جمع  اهل بیتِ حرم دار کم شدی

با اتفاق هشتم شوّال آن زمان

تنها گریزِ روضهٔ من در حرم شدی

ماندم چرا زمین و زمان زیر و رو نشد

آن موقعی که  وارد بازی سم شدی

آن بار هفتمی که لبت رنگ سبز شد

آن بار  هفتمی چه قَدَر پر ورم شدی

وقتی که شعله چادر مادر گرفته بود

زخمیِ دست هیزم و چوبِ ستم شدی

حالا بماند این که  چه شد بین کوچه ها

حالا بماند این که برای چه خم شدی

«عارف» نگو  دگر، نکند فکر می کنی!

مثل مؤید و شفق و محتشم شدی

علی زمانیان

**

دلم گدای حسن مجتبی ست

که آشنای حسن مجتبی ست

گدایی از بارگه این کریم

امر خدای حسن مجتبی ست

مقیم بیت فاطمه شد کسی

که خاک پای حسن مجتبی ست

گرمی آرامش بیت علی

ناز صدای حسن مجتبی ست

سگ به سر سفره ی او رزق داشت

این ز وفای حسن مجتبی ست

هرکه شده سینه زن کربلا

حسن دعای حسن مجتبی ست

جایزه ی گریه برای حسین

گریه برای حسن مجتبی ست

زفاطمیه گفتن و فاطمه

رسم عزای حسن مجتبی ست

کوچه ی تنگ ماجرای فدک

کرب و بلای حسن مجتبی ست

**

اجراشده توسط حاج مهدی سلحشور